Murder on the Orient Express, Movie Review

Murder on the Orient Express was written in 1934 by Agatha Christie. In 1974 there was a movie, and a radio show in 1992. Later were television adaptations and even a computer game in 2006. Although this story may not have the richer film history of others it is an iconic tale of a puzzle mystery and is widely known for its unique plot. When dealing with such a well-known story, it's not the story we become so much involved with, but how the story is told. Even if you have not been directly involved with any of these earlier pieces, the iconic nature of this tale and characters has influenced many other works. So, excuse me if there seems to be some points that may be considered spoilers.

The movie Murder on the Orient Express’s screenplay was written by Michael Green and directed by Kenneth Branagh (who also plays Hercule Poirot) present a movie worth seeing. They both, along with the rest of the cast have experience in presenting their crafts.

This star-studded cast takes their characters and brings each of them to life on the screen. Each character has a lot of backstory needing to be brought out to make the mystery work, something difficult to do in a two-hour film.

Each character needs to be developed. They are developed. We are given how each person is connected to the victim and how they are connected to each other. If you don’t already know the story this can lead to a suspenseful setup. Mystery readers are used to being given the clues, sifting through them to determine which are the pertinent ones and those that are the misleading red herrings.

Our puzzle box mystery is confined to events and people on one railcar. All of the suspects are present and we just need our grand detective to sort through the clues to solve the case. As with any mystery of this type, we as the audience want to be able to solve the murder with Poirot. I give a lot of credit to those involved in the production for what is presented, but the movie falls short of being spectacular because of the requirements put onto a mystery of this type.

By allowing the development of the characters, the pacing of the movie is slower. This was still enjoyable, but felt longer because of the suspense is not there as we build to the climax of revealing who committed the murder.

There are other elements worth watching for. I enjoyed the imagery used in the Murder on the Orient Express. The use of glass throughout the movie provides a wonderful sense of continuity to the theme of the story. The different states of the glass and how it is used provide levels of depth, separation, fracturing, multiplicity, that build on the depth of the story.

Kenneth Branagh and Michael Green are already working on Death on the Nile as a follow-up for Murder on the Orient Express(which was hinted at the end of the movie).

Overall

Murder on the Orient Express is a good movie adaptation of the book. The style of story is where I feel it ends up lacking, very much in the same manner as other adaptations that require this level of complexity in the characters. There just isn’t enough time to present this much information in one sitting. If you want to get the full feeling of this tale, you need to read the book.

The movie is of average appeal with additional credit given for the how the characters are photographed and the imagery of glass.

I give Murder on the Orient Express 3 out of 5.

Also published with Utah Geek Magazine.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter(@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad

Don't Touch My Dice

Across the folding table John tossed his d20, this was an important roll. It caught on his finger and went high into the air. The die came down, hit the edge of the Player's Handbook open in front of him, and shot across the table towards me. Reflexively I dropped my forearm along the edge of the table to keep it from continuing its runaway path across the room. It bounced back to the center of the table and end its path with an 18 on top.

"You touched my dice!"

"What? I just stopped it from going off the table."

"You touched my dice! I can't use them now. Well, at least, not for the rest of the night. And, that was the set I wanted to use." He turned and looked at our GM, "That roll doesn't count. He touched my dice."

RPGs are similar in many ways to other games of chance. You have a strategy you are using, but the element of luck comes knocking and the best laid plans run and hide. Later, a person with no thought about what is happening, and no plan, looks up with wide thoughtless eyes and wins the day with the random roll or lucky draw.

Players have superstitions. I don't think I have superstitions, but I'll bet people gaming with me can point out my quirks and odd behaviors. And, the more stressful the situation, the more our personal behaviors come out to play.

I have witnessed many actions players have used to influence their dice, and other aspects of a role-playing game (RPG). Because dice play such an important part in the outcome of events in RPGs, most of our superstitions are an attempt to control those generators of random frustrations.

Metal dice from Gravity Dice

The two I've seen the most are touching and staging.

People feel a connection with their dice. This personal connection builds over time and space, or depending on if they bought new dice, dwindles over time and space. In either case, the connection is an ethereal cord binding the player to each member of the set to pull them together for the game session.

Dice are bound with a ritualized selection process at purchase and when selecting a set at the table.

Binding the dice at time of purchase is a secretive matter starting before the player ever enters the game store. Systems are developed that must be handed down from master to apprentice. Therefore, to maintain the sanctity of dice purchasing I will say no more on that matter.

They pour their dice onto the table and carefully look over the results of their casting. Dice continue pouring out of the bag of holding and flow beyond their allotted space to clatter across the table to towards other players. Those that chose not to stay close have weakened bonds. They are immediately returned to the darkened dungeon of dice holding, along with the rest of their irreputable set.

Next the dice are organized. The sets are grouped and compared. One player owned over a dozen sets of dice and would add up the results of each one. The highest results got the honor of representing him during the gaming session. Another player I met looked only at the d20s. Ties were re-rolled until it was determined which set would bring the best luck for the evening. At times side bets would break out between other players (and characters) on which set would be in play for the evening. Once the selection was made, gold would be traded and the game could commence.

Another way of controlling the randomness of dice is how they are placed on the table. I gamed with a guy who always made sure when he set down a die, in with his waiting horde, that the highest the highest number was exposed. He explained this would get the dice used to sitting that way, so when they were rolled they would be more inclined to roll the number. Within our group this led into a lengthy discussion of the law of averages of random numbers. Which, in turn, led another person to setting all his dice to the number "1" when he was finished using them.

One of our current players mentioned how he, and his old gaming group, would buy a new set of dice for new characters when starting a campaign. Each of his characters from that time had an individual set of dice used only for that character. The binding was with the character instead of the player. I didn't dare ask what happened to the dice when a character died.

Those numerical abstractions are not the only aspect of gaming coming under the scrutiny of superstition—everything on the table is in the game.

Miniatures and the map are also bound as major tokens of luck

Character box from C&C Woodsmith (Facebook page)

I met a player who would go into near a full-on panic attack if someone moved his miniature on the game map (they were also this way when playing board games). They explained after one of these episodes that there are energies wrapped around the miniature (or token, or coin, etc.) representing the character, and him as a player. These energies would become more aligned as they are only handled by the one person. So, no one else was permitted to move his pieces. Not even a GM. If the GM moved it, his luck was ruined from that point forward because the only goal of a GM is to kill the characters.

Players also will only use a specific figure for their character. One woman couldn't play one night because she had left her figure at home. We were set to play one of several campaigns the group was involved in and she had brought the wrong figure. She wouldn't play the campaign she hadn't brought the figure for.

I know a GM who only allows painted figures to be used, even for his monsters. One of the players mentioned it was a nice addition, but not needed. The game stopped as we were given an impromptu lecture about how using unpainted figures was more than aesthetically pleasing.

At a convention, I met a player who bought all of his figures in twos. He painted them the same and kept one in front of him and one on the board. I mentioned it was great way for everyone else at the table to know which figure was his. He was shocked. He hadn't considered that. His reasoning was to create a connection between him and his figure on the table, which led to a greater connection to the character, which provided good luck for his character, and success during the adventure.

Beyond the figures, other elements are in play at the table.

I met another player, for superstitious reasons, who would not allow anyone use their mechanical pencil or eraser. They brought extras to every gaming session for others to use, but not the one they were using. He even bought them en masse. He would pick out the luckiest pencil and eraser (it was never divulged how he knew which ones were lucky) and set the rest out for use by the groping group.

Even having the right snacks on the sideboard can mean the difference between life and death of a character. I was invited to a game that was delayed because the wrong brand of snacks was brought and the person had to make a run to the store.

How we handle the turn of the worm called luck is important.

Not the shrine--pictures are not allowed.

Dice shaming is a recent application. Posting pictures of the offending dice so they will start to behave as desired. But, in many ways it is not new. When the luck has drained out of the dice people get rid of them, in one way or another. I have seen dice given to other players, thrown against a cement wall to shatter it, hammered into pieces, and melted. I was told how one player kept "losing" dice, figures, and any other item they thought contributed to the lack of luck they were facing.

Luck is a fickle friend. It comes and goes as it pleases. RPGers are willing to try just about anything to control the luck at the table. The ways will continue to change and reflect the players and the game. I for one am glad I haven't fallen into the trap of worrying about people touching my stuff on the table. But, please, when you're in my game room, don't get too close to the shrine in the corner.

Originally published on Stuffer Shack.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter (@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad

The Historian Tales (First Three Books) by Lance Conrad, Book Review

Lance Conrad

I met Lance Conrad at the 2017 Salt Lake Gaming Convention. A friend and I talked to him about his books and were intrigued about the idea of a series of books where the link between them was the narrator. Between the two of us we bought the first three books, which were available at the time of the series.

I read the books in order of publication: The Price of Creation, followed by The Price of Nobility, and ended with The Price of Loyalty. However, the order they are read doesn’t influence the stories. The only character who is present in all of the books is the narrator, the Historian. The Historian travels across time and place collecting stories. Each book is the retelling of one of the stories he has amasses over time.

The three books were set in fantasy. Two of the three had elements of magic while the other was based in a kingdom with a dethroned king. Each book is only about 230 pages. The length works well for the style the stories are told in.

Each story is told to impart a moral. The books start when the Historian comes across a situation where a story is developing and stays with it until the story runs its course. Once the story ends the Historian moves on to find another story. From the telling, and style of the writing used, each story is presenting a lesson for the reader. Lessons can be taken away from almost everything we read. And, in the Historian Tales, this intention is clear.

The Price of Creation

The Historian comes across a village where a child is born who is different. His family shelters him and helps him to develop his own talents. Eventually, the community drives the young man out. This leads him to find his meaning for life and how he can help the people he came from and those who have been their enemies for as long as they have known.

 

The Price of Nobility

The Historian enters a kingdom that appears to be doing well, but the kingdom is struggling with the succession from the founding king to his son. A small group who were loyal to the father, and the kingdom, have a plan to help the son become a better king. The plan takes a dangerous turn when the kingdom is overthrown by the barbarians the founding king fought. The new king now must retake his thrown.

The Price of Loyalty

The Historian enters a land where people become inflicted with magic. There is a lone sorcerer who discovered how to control the infliction, and his earlier intent of helping others has created horrible consequences. A small group must face a larger group of the wizard’s early students who are using their abilities to enslave the people of the land.

The reading is a lighter read for adults and can be easily read by young adults and middle school ages. Concepts are well developed so that when a scene is presented the Historian than gives the reader what it means or how the other character is reacting to the stimuli of the moment. This development of the reasoning compliments the style of being taught from a story.

The Price of Creation, followed by The Price of Nobility, and ended with The Price of Loyalty are good books for younger readers and to be shared with them. The point of view coming from the Historian as narrator allows the stories to be easily read aloud to an audience.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter(@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad

Macroscope, Game Review

It is a challenge understanding what you’re looking at when you can only see bits and pieces of the whole picture. You slowly unlock the clues to what you’re looking at. Timing is critical as others are racing along the same path to discovery. You’re using your skills, and improving your powers of deduction. Can you figure it out before another person can piece together the clues?

Macroscope is a game of such discovery and understanding. Players are competing to discover what picture is hidden in the Macroscope from the small sections that can be seen. Macroscope was designed by Martin Nedergaard Andersen for 2 to 6 players of ages 6+. He did a wonderful job of creating a game younger players are intrigued by.

A picture is hidden in the Macroscope and on your turn you are able to reveal portions of the picture by “opening” viewports. Then you have the choice of guessing what the picture is, or moving on to the next player. This continues until all of the locations are opened and no one guesses, or someone attempts to identify the hidden picture.

The game moves quickly. There are twelve ports on the Macroscope and each turn allows a person to remove one or two tokens covering the viewports. Removing a token port is a simple aspect of rolling a pair of dice and removing a token with the matching number to one of the dice. If no matching numbers remain, the player can remove any of the remaining tokens. This continues until a guess is made, or all of the tokens are removed.

Making a guess carries risk. When a player identifies the picture they receive scoring crystals equal to the number of still closed locations on the Macroscope. An incorrect guess means the player has to pay to the pool that number of scoring crystals. More than one person can guess at a time, but each guess must be different than any already called out—so there can only be one player receiving the scoring crystals and everyone else must give theirs up. That’s the end of a turn.

If all of the tokens are removed without a guess, the tokens are replaced randomly and the game moves on to the next hidden picture. When this happens the turn hasn’t ended, you’re just working on a new picture.

There are ten turns to a game and lasts about 30 minutes. The first time playing the game give yourself some extra time to punch out the pieces and build your Macroscope.

Your family will be able to come back to Macroscope and play again. There are 200 double sided pictures in the Macroscope, or 400 rounds of play. It is well designed to allow going through the deck one direction, then the other. I don’t think there would be many people who could remember what they saw in earlier games by the time they worked through the rest of the pictures.

Macroscope was designed by Martin Nedergaard Andersen, published by Lifestyle Games, and distributed by Mayday Games. It is made for 2–6 players of ages 6+, and to last 30 minutes.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter (@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad

Od Hyacintha do Brooklyn

- Przemęczasz się.
- Nieprawda.
- Hia.
- Destiny, mówię serio.
- Też mówię serio braciszku, ja, Awurcia i mamy się martwimy. Hyacinth ty jesteś przepracowany. - siostra pokiwała zawiedziona najpewniej moim zachowaniem głową i powoli przejechała łapami po mojej sierści na karku, co wywołało delikatne dreszcze, przyjemne, na szczęście.
- Des, umiem o siebie zadbać. - wymruczałem, układając głowę na wyciągniętych przed sobą, prostych łapach, wzdychając cicho po chwili zastanowienia, w końcu nie było aż tak źle, kilka zarwanych nocek i trochę więcej godzin treningu mnie nie zmiażdży.
- Jakoś tego nie widzę. Niby taki jesteś dorosły, a zawsze kończy się tak samo. Ciągłe przysypianie i zaspany ton, niezrozumiałe i nielogiczne wypowiedzi, a przecież jesteś tak inteligentny. - ostatnie dwa słowa wysyczała przez zaciśnięte prawie że z całych siły zęby, a ja odruchowo wywróciłem się na plecy i przyciągnąłem siostrę do siebie, odruchowo, bo tak robiłem za młodu, często mówiła w taki sposób gdy zaczynało jej w głowie wręcz pulsować ze złości do mnie. Zamknąłem ją w ciasnym uścisku i poddając się, westchnąłem zrezygnowany, pozwalając jej dmuchać mi nerwowo w sierść na szyi, gdy lekka złośc powoli odsuwała się.
- Mogę pogadać z ciocią. Twoja złość nie jest mi w życiu potrzebna. Jeszcze mi oko wydrapiesz. - siostrzyczka gwałtownie się rozchmurzyła i zachichotała mi ciepło w klatkę, pochylając głowę, po czym odepchnęła się ode mnie i wyszczerzyła perliście białymi zębami, powodując tym samym niewidoczne dla większości drgnięcie jednego kącika ust w górę, dla niej widoczne wręcz doskonale.
- Dziękuję. Wyśpij się Hiuś. - pokiwałem jej głową na zgodę, po czym odprowadziłem wzrokiem do wyjścia, gdzieś tam jeszcze rzucając krótkie "do jutra", bo spotkać na pewno się spotkamy - Des i Awur zawsze przesiadywały ze mną na stołówce i gadały jakieś głupoty, doprowadzając zazwyczaj do szaleństwa. Mimo to, postanowiłem jednak, że dotrzymam słowa i porozmawiam z Brooklyn na ten temat, a przynajmniej spróbuję, już i tak zbyt "upadłem" za szybko odpuszczając sobie próby podjęcia posadki dowódcy asasynów i trzeba było znaleźc jakiś zamiennik...
Ale to nie na teraz, na teraz potrzebny był sen, dużo snu, od osiemnastej do drugiej w nocy dokładnie, bo po drugiej w nocy trzeba wyjść na polowanie i zjeść przed wszystkim innym.

Po obudzeniu się o wczesnej godzinie wyszedłem z komnaty, obiecując jeszcze zaspanemu organizmowi porządną dawkę kofeiny po powrocie z lasu, uważając zarazem przy wychodzeniu z zamczyska, aby na korytarzu nie narobić za dużego hałasu. Stukające pazury o posadzkę stały się nagle wyjątkowo głośne, więc z energicznego truchtu musiałem zwolnić do powolnego kroku, oddychając powoli i równomiernie. Starałem się nie myśleć za dużo, a skupić się tylko i wyłącznie na nocnym polowaniu, a potem powrocie do domu i zapełnienia gęby gorącą kawą. Potrzebowałem tego, dzienna dawka kofeiny zawsze jest dla mnie dobra, pewnie wielu powie niezdrowa, jednakże uzależniająca zarazem, więc za dużo z tym nie zrobię, zbyt tego mi trzeba.

Jeleń.
To złapałem, jeśli jeszcze nie zrozumieliście, dobra, może nie "to złapałem" dupki, nie musicie mnie poprawiać, na to zapolowałem, to zabiłem, lepiej już wam do jasnej? Wracając jednak do rogatego, który boleśnie kopnął mnie w brzuch, aktualnie jego zakrwawione zwłoki leżały przede mną, bez sporego kawałka uda. Krew spływała w dół mojej żuchwy i skapywała z kosmyków sierści na szyi, barwiąc wilgotną, zieloną trawę na ciemny, szkarłatny kolor. Westchnąłem cicho i pochyliłem się nad jego nogą, wgryzając w miękkie mięso, zębami rozrywając skórę. Brzuch bolał niemiłosiernie, a zakwasy po tonach treningów i biegów poczęły się głośno odzywać, wołając o odpoczynek, albo chociaż gorącą kąpiel, na rozluźnienie. Chętnie bym wziął jedną, w blaszanej misie, aby po prostu móc zanurzyć się w ciecz i odciąć się od wszystkiego i wszystkich, aż wszystko by ucichło, odeszło. Żebym mógł posiedzieć w ciszy i samotności, otoczony gorącą parą i chłodnym powietrzem, na zmianę uderzającymi w mokre ciało.
Zostawiłem resztę z ciała i mięsa na środku polany, po czym ruszyłem z powrotem do zamku, z krwią nadal skapującą co jakiś czas z czarnego futra wprost na ziemię. Starałem się utrzymać równy, ale pośpieszny krok, aby móc rzeczywiście się umyć i nie mieć lepiących się pukli oraz odoru bijącego ode mnie. Zerknąłem na niebo, nadal ciemnoniebieskie, pokryte milionami, czy więcej, gwiazd, oddychając ciężej, próbując ignorować palący ból w, w sumie, całym ciele.
Ale zamiast przejść przez wejście zamczyska, uderzyłem w coś mniejszego i lżejszego od siebie, skutecznie odbijając to coś, a raczej, lepiej powiedzieć, tego kogoś do tyłu. Otrzepałem się gwałtownie i zerknąłem w dół, na biało biszkoptową kuleczkę, kulkę, no dobra, która była moją ciotką, Brooklyn, córka dziadków i odruchowo odsunąłem się i pośpiesznie przeprosiłem. Może i była moją rodziną, ale zarazem dowódczynią, więc szanowanie jej było wręcz moim obowiązkiem. Plus, jako jedna z niewielu, była całkiem okej i mógłbym się z nią... "zaprzyjaźnić".
- Wybacz. - burknąłem cicho, zauważając kilka czerwonych plam na jej jasnej sierści, po czym przypomniałem sobie wczorajszą rozmowę z Destiny i obietnicę którą jej złożyłem. - Ale w sumie, dobrze, że na ciebie trafiłem, muszę porozmawiać.
<Brook?
Nie wiem. Jestem zła, smutna, zmęczona i nic nie potrafię.>

reade more... Résuméabuiyad

Od Hekate cd Ivana

Zastanawiałam się nad propozycją Ivana, którego trzymałam przez krótką chwilę w niepewności. Iść albo nie iść; oto jest pytanie. W mojej głowie zaczęło układać się logiczne równanie, którego wynikiem jest oczywiście karczma.

Gwar + alkohol + tańce + impreza = karczma

Niby nic takiego niezwykłego, karczma jak karczma niczym się nie wyróżnia, ale moja myśl zawisła nad pewnym szczegółem, a mianowicie nad alkoholem. Każde moje bliższe spotkanie się z tym napojem nigdy nie kończyło się dobrze, dlatego starałam się omijać karczmy i inne pomieszczenia, gdzie bez problemu można było się napić.
-Sama nie wiem...-zaczęłam niepewnie, analizując, co może się stać, gdy będzie już za późno na logiczne myślenie, a mój umysł będzie płatał mi figle w postaci ukazujących się na mojej drodze jednorożców i tęczy.
-Oj no chodź Hekate.-zachęcał mnie Ivan uśmiechem na pysku.-Poznamy się trochę. Będzie fajnie, zobaczysz.
Ivan wydaje być się spoko psem, pomimo tego, że znamy się dopiero od niedawna. Chyba nie będzie chciał mnie upić, prawda? Poza tym może to prawdopodobnie była jedyna taka sytuacja, aby go lepiej poznać i przy okazji dowiedzieć się, o co chodziło z tamtym psem. Nie będę ukrywać, byłam ciekawa, co się między nimi stało, chociaż wiem, że nie powinnam. W końcu to jego sprawa, a nie moja. Ach, ciekawość nie radość. Pies nie był zadowolony, gdy zobaczył Ivana przed swoją komnatą. Zanim zniknął w drzwiach, powiedział coś do mojego towarzysza po rosyjsku, ale ja niezbyt zrozumiałam, o co dokładnie chodziło, ale jego wyraz pyska i ton głosu nie wróżyły niczego dobrego. Wiem, że mówił coś o Ivanie i jakiś...lampartach? Nie widziałam w tym żadnego sensu. Co mają lamparty, dzikie koty z Ivanem? Może coś źle przetłumaczyłam? Oj trzeba będzie trochę posiedzieć przy słowniku, jeśli coraz częściej będą pojawiać się takie sytuacje jak ta...
-W sumie to możemy pójść.-lekko się uśmiechnęłam, po chwili namysłu. Co mi szkodzi?-Szczerze mówiąc mam już dość zbierania tych cukierków.-przyznałam.-Łapy mi już odpadają, a w dodatku większość psów nie jest zadowolona z naszego towarzystwa.-stwierdziłam.
-To super.-minęło kilka sekund, po których uśmiech z jego pyska znikł.-E... W sensie, że nie, że cię łapy bolą, tylko że no... Pójdziemy do karczmy, rozumiesz, prawda?-w jego głosie słychać było zmieszanie.
-Spoko, wyluzuj.-machnęłam lekceważąco łapą, nie przejmując się słowami Ivana.-Chodźmy do tej karczmy. Z tego, co wiem, to w wieczornych porach zazwyczaj jest kolejka przed wejściem. Jeśli się pośpieszymy, to ominiemy kolejki.
-Racja, racja.-samiec ruszył przed siebie, a ja zastanawiałam się, gdzie on zmierza. Przecież tam nie znajduje się karczma... Idzie w przeciwnym kierunku. No, chyba że zna jakieś skróty, ale szczerze mówiąc, wątpiłam w tę teorię. Podobno w zamku jest wiele ukrytych przejść, o których niewiele psów wie. Kiedyś muszę się wybrać na spacer po zamku i odkryć je wszystkie.-Kierunek-karczma!
-Ivan... Twój upragniony cel jest w drugą stronę.-wskazałam kierunek łapą, nieco rozbawiona jego pomyłką kierunku. Nie byłam tym jednak zdziwiona, niedawno dołączył, to normalne, że się pomylił. Ja na samym początku nie umiałam nawet znaleźć własnej komnaty. Plan zamku nauczyłam się po miesiącu, a terenów sfory po dwóch. Ivan spojrzał na mnie, nie rozumiejąc.-Karczma w tę stronę.-wskazałem łbem prawidłowy kierunek.
Ivan obrócił się na pięcie i ruszył w skazaną przeze mnie stronę.
-Właśnie tam szedłem.-powiedział, udając, że wcale się nie pomylił, a ja jedynie przekręciłam oczami i ruszyłam za nim, dorównując mu kroku.
Przeszliśmy parę korytarzy, zeszliśmy po kilku par schodów, po czym znaleźliśmy się w karczmie. Tuż po przejściu przez próg do moich nozdrzy dostała się woń psów zmieszaną z przeróżnymi alkoholami. Słychać było też głośną muzykę, trwała jedna z wieczornych imprez, które odbywały się najczęściej w weekend. Najwidoczniej jedna przypadła dzisiaj, więc w sumie nieźle trafiliśmy.
W pomieszczeniu było pełno suk, jak i psów, które kręciło się po karczmie. Jedni byli pijani, jedni trzeźwi. Najwięcej osób tańczyło na parkiecie, kiwając się w rytm muzyki, tylko kilka osób siedziało przy stolikach i przy barze. Wskazałam Ivanowi łapą na bar i posłałam mu pytające spojrzenie. Wątpiłam, czy usłyszy mnie w takim hałasie, a nie chciałam przekrzykiwać muzyki. Ten przytaknął lekko łbem, na co razem ruszyliśmy w wybranym przez nas kierunku, z trudem przeciskając się przez psy, które nawet nie zerknęły w naszą stronę.
Gdy w końcu udało nam się obejść wszystkie psy, wskoczyliśmy na osobne krzesła, które umieszczone były tuż przy barze. Był o dziwo bardzo elegancki i profesjonalnie urządzony. Barman od razu nas dostrzegł i zapytał, czyszcząc lub polerując (bo w sumie nie byłam pewna, co dokładnie robił) szklankę, przeskakując wzrokiem to na mnie to na samca:
-Co podać?
-Ja to, co zawsze.-odparł Ivan bez najmniejszego zastanowienia. Spojrzałam na niego nieco zdziwiona. To co zawsze? Przecież dopiero co doszedł do sfory... To co on codziennie tutaj przychodzi, czy co?
-Dobrze, a dla Pani?-swój wzrok utkwił na mnie.
-E...-przeleciałam wzrokiem po przeróżnych alkoholach, których w większości nie znałam. Nie mogłam się zdecydować, dlatego odparłam zrezygnowana, starając się, aby mój głos brzmiał pewnie.-To ja poproszę to samo.
Barman w milczeniu odszedł od nas, aby po chwili podać nam nasze zamówienie. Okazało się, że były to whisky.
-Często tu przychodzisz?-zapytałam, biorąc w łapę szklankę z napojem.
-Czasem zdarzy mi się tutaj wpaść.-przyznał, biorąc łyk whisky.-A ty?
-Jestem tu może z trzeci raz.-stwierdziłam. Rzadko przychodziłam do karczmy. Jednym powodem był to, że mi się nie chciało lub nie miałam humoru, a drugim, że nie miałam z kim.
Na początku rozmawialiśmy o jakiś błahostkach i podstawowych rzeczy, o których się pyta na początku rozmowy z dopiero nową poznaną osobą, ale gdy na swoim koncie miałam już wypitych kilka shotów, ginów, amaretto, parę kieliszków wódki, a procenty zaczęły robić swoje, zaczęłam opowiadać o swojej historii.
-Urodziłam się w jakiejś hodowli Malinois. Rodzice mieli mnie w dupie, a rodzeństwo nie chciało się ze mną bawić. Nawet nie pamiętam, jak mieli na imię.-zaśmiałam się.-Zabawne, nie?-patrzyłam przyćmionym wzrokiem na Ivana. Koleś w ogóle nie wyglądał na pijanego, dobrze się trzymał, a wypił taką samą ilość przeróżnych alkoholów co ja! No może mniej... A w sumie to nie wiem. Niezły jest.-Musiałam sama się o siebie zatroszczyć, ale w sumie nie za bardzo mi to wychodziło, bo dzięki nim do dziś mam objawy depresyjne i niską samoocenę!-wybuchłam śmiechem i przytrzymałam się łapą ramienia mojego towarzysza, aby nie spaść na podłogę. Podźwignęłam się do wyprostowanej pozycji i znów spojrzałam uśmiechnięta na Ivana, puszczając jego ramię. Złapałam kubek i wypiłam całą jego zawartość, po czym znów wróciłam do opowiadania historii.-O czym ja mówiłam? A już wiem! Któregoś dnia zabrał mnie taki facet, ale on był jakiś dziwny. Ciągle ze mną trenował. Nie pamiętam wolnego dnia od ćwiczeń, a tak mi się nie chciało! Wmawiał mi, że ma zostać psem policyjnym, później psem wojennym, a później psem antyterrorystycznym. Miał jakieś kuku na muniu, chyba gorsze niż ja mam! W dodatku mówił na mnie Shura i Sakura. Kojarzy mi się trochę z kurą, tobie też? No chyba na kurę nie wyglądam, nie?-nie czekając na jego odpowiedź, ciągnęłam dalej.-Jak jechaliśmy pewnego dnia takim jego jeżdżącym pudełkiem, to jakieś inne jeżdżące pudełko w nas wjechało i łup!-uderzyłam łapą w blat baru.-Nie ma chłopa. Padł na miejscu. Taki mięczak był z niego. Mnie zabrali do takiego miejsca, gdzie jest dużo psów i klatek. Jak to się nazywało? Risko? Chronisko? Schronisko? Nie ważne!-machnęłam lekceważąco łapą.-I przesiedziałam tam caaały rok! W ogóle tam tak śmierdziało taką śmiercią... Nikt mnie nie chciał zaadoptować i chcieli mnie zabić taką wieeelką igłą, wiesz, ale uciekłam! I się włóczyłam, dość długo i tak znalazłam się tu.-głupkowato się do niego uśmiechnęłam.-No to teraz ty opowiadaj o swojej historii.-wzięłam kolejny łyk jakiegoś alkoholu.

<Ivan? Ja nie wiem co tu się zadziało>
(opowiadanie zawiera ponad 1000 słów)

Bonus

dodatkowa nagroda za +1000 słów +5 monet

reade more... Résuméabuiyad

Od Aenye cd. Valeyne

*tydzień, dwa po halloween*
- Val gdzie ty jesteś! Poddaje się... - krzyknęłam. Bawiłyśmy się w chowanego w jej pokoju. Szukam już i szukam przynajmniej dwadzieścia minut i nic!
- Naprawdę? Takie proste miejsce. - westchnęła. Rozejrzałam się po pokoju. Jej głos dochodził z poszewki od poduszki. - Pomożesz? Nie mogę wyjść - dodała po chwili szarpania się z poduszką. Zaśmiałam się pod nosem. Jak ona tam wlazła? Zaczęłam wyjmować ją z poszewki. No nieźle się skuliła.
- Dobra, teraz idziemy na śniadanie? - spytałam. Ta słodka kulka szczęścia zmusiła mnie na pięć rund chowanego przed śniadaniem! Przyznam, ma dar przekonywania.  Pomachała pyszczkiem i ruszyła do drzwi. Rozejrzałam się jeszcze raz po jej pokoju. Burdel zrobiony przez nas, kołdra na ziemi, jakieś pluszaki Val i wreszcie ten największy bydlak, skąd ona go wytrzasnęła? Na jej łóżku leżał wielki, pluszowy, jednorożec! Miał różową grzywę i ogon, róg zaś biało różowy, sam miał kolor bardzo jasny niebieski. Chciałabym takiego... Kiedyś się dowiem skąd ona go wytrzasnęła. Wyszłam z jej pokoju, a ona zamknęła go na klucz, przypięty był do nich breloczek z babeczką. Wszystko należące do tej suni jest takie słodkie i urocze... Właśnie! Klub Val!
- Vaaaaaal, pamiętaasz o twoim klubie? - spytałam. Val odwróciła pysk w moją stronę i uśmiechnęła się promiennie.
- Jasne! Jak miałabym zapomnieć? I jak, przemyślałaś już czy dołączysz? - odpowiedziała. Zaśmiałam się. No trochę myślałam o tym, w sumie Val miała świetny pomysł. Może uda się jej jakąś duszyczkę sprowadzić na dobrą drogę?
- Jak myślisz? - spytałam.
- Dołączysz...? - odpowiedziała z uśmiechem.
- No... Tak! - pisnęłam.
Val mocno mnie wyściskała. Za pewne z podekscytowania.
Bgrhghrhh...!
Na prawdę muszę być głodna. Żeby tak mi w brzuchu burczało? Usłyszałam cichy śmiech Valey.
- Lepiej chodźmy coś zjeść... - westchnęłam. Poczłapałam razem z Val na stołówkę. Wzięła sobie zupę mleczną, a ja postanowiłam posmakować czegoś co jedzą ludzie i raczej nigdy tego nie jadłam. Chodzi o tosty. Był pysze, choć miałam  minimalne problemy z pogryzieniem ale dałam radę. Przyznaję, to chyba jest mój ulubiony przysmak od dzisiaj. Muszę częściej próbować ludzkiego jedzenia. Poczekałam jeszcze na Val która siorbała pozostałości z zupy i poszłam odnieść naczynia. Oblizałam się jeszcze i zaciągnęłam Val do mnie do pokoju. Otworzyłam drzwi, Dorian szykował się do wyjścia. Znowu spotkania. Planuję wydarzenia... No wiecie, żeby było tak fajnie jak na halloween!
- Cześć Val! - przywitał się z moją przyjaciółką i podszedł do mnie. - Cześć Aen! - pożegnał się przy okazji dając mi całusa w czoło. Kojarzył Val, bo trochę mu o niej opowiadałam... No co? Lubię mówić!
- Kto to byył? Ja go już kiedyś widziałam? Skąd mnie zna? - spytała się mnie Valey, rzucając się na łóżko.
- Dorian, nie wiem i mówiłam mu o tobie. - odpowiedziałam przez śmiech. Nie wspominałam jej o nim? Nie pamiętam, no, teraz już wie.
- Dorian, twój przyjaciel, tak? - kontynuowała.
- Tak w sumie to mój partner. - odpowiedziałam. - A tak z innej beczki, skąd masz tego jednorożca? - zmieniłam temat. Też bym sobie takiego załatwiła.

<Val? Rozkręcisz? SZIT to jest szit... Heeeehee brak weńcaa hehe >

reade more... Résuméabuiyad

Od Arthura cd. Chocolate

Przez całą drogę unikałem natarczywego szczeniaka plątającego mi się między łapami. Nie przepadałem za szczeniętami. Zapominałem też, że sam kiedyś nim byłem. Po wejściu do zamku nie miałem jednak innego rozwiązania, gdyż potomek jednego z członków zastawił mi drogę, bardzo chcąc skupić na sobie moją uwagę. Użyła wyjątkowego zwrotu, dzięki któremu zmusiłem się do poświęcenia małej kilka minut.
- Gdzie twoja matka? Opiekunka? Nie powinnaś zawracać mi głowy, odkąd zauważyłaś mnie w trakcie powrotu, jestem zajęty - próbowałem ją minąć, lecz ta, choć mała i niepozorna, rzuciła się na bok dokładnie tam, gdzie zamierzałem postawić łapę, aby odejść.
- Spacerowałam z Panem Peterem, ale go zgubiłam - powiedziała dość nieprzejęta sytuacją, za to prędko domyśliłem się, że Peterowi nie było do śmiechu. Choć młodej nic nie było, Peter tego nie wiedział. Mógł myśleć o najgorszym.
- Nie powinnaś tak od niego uciekać, może się martwić - zaznaczyłem, tłumacząc młodej jej błąd. - Powinnaś tutaj zostać, nie ruszać się i czekać, aż postanowi przeszukać zamek i sobie to wyjaśnicie. Tak też zrób - zaleciłem jej.
- Nie będzie się martwić - zaprzeczyła, próbując pokazać mi, że wcale ją to nie interesowało, a w tym czasie wolała zajmować mój czas.
- Zejdź mi z drogi - poprosiłem stanowczym głosem, nie odrywając kończyny od podłoża. - Proszę - dodałem, aby sprawdzić czy dzięki temu mnie wysłucha. Szczenię bez dalszej dyskusji posłusznie odsunęło się na bok. Ruszyłem przed siebie. Szczeniak ruszył za mną. Wszedłem na schody. Szczeniak wszedł na schody. Szedłem przez korytarz. Szczeniak szedł przez korytarz. Wszedłem na drugie schody. Szczeniak wszedł za mną na schody. Ponownie szedłem przez korytarz. Szczeniak szedł przez korytarz. Zatrzymałem się przed komnatą. Szczeniak zatrzymał się przede mną, o mało nie wchodząc w mój tył.
- A panienka gdzie? - obróciłem łeb za siebie, obserwując malca próbującego zaatakować mój ogon, który był w ruchu. Czekoladowe szczenię nie odpowiadając na moje pytanie, przeszło między moimi nogami i samo pchnęło drzwi do komnaty. Zanim zdążyłem je przytrzymać, ta była już w środku i zdążyła oblecieć sprintem pokój trzy razy.
- Nic nie ruszaj, nie pytaj, nie hałasuj i nie przeszkadzaj - odpuściłem, pozwalając jej tym samym zostać. Usiądź i czekaj, aż wróci Peter. Znieważenie mojej prośby będzie jednoznaczne z tym, że stracę kilkanaście minut na znalezienie ci opiekunki. - Poklepałem łapą szczenię po głowie. Wyminąłem ją łukiem, by móc dojść do kredensu, na którym leżała zapożyczona od Jessie kronika. Ojciec wypożyczył ją dla mnie, żebym ją przejrzał i sprawdził. Miał być to mój pierwszy odważniejszy krok w stronę władzy, choć nie widziałem w tym dużego powiązania. Tak czy inaczej, nie miałem zamiaru sprzeciwiać się woli ojca i zabrałem się do przeglądania najdroższej księgi.
- Co to? Co robisz? - padły pytania w tle, przez które musiałem powtarzać w myślach zdanie, które właśnie czytałem.
- Nic - wymusiłem z siebie odpowiedź, choć nabierałem coraz większego przeciwieństwa dystansu do tej rozmowy. - Czytam kronikę - poprawiłem się.
- Po co? - Pytania leciały jak z automatu. Przynajmniej świadomie. - Też mogę? - Zrobiła kilka kroków wprzód. Przesunąłem się razem z kroniką o tyle kroków w tył, co ona w moją stronę. Szczenięta w obecności kroniki nie mogły wywróżyć niczego dobrego, a ja nie chciałem mieć Jessie i taty na sumieniu.
- Nie możesz. Po co? Zrozumiesz za kilka lat. Chociaż, gdybyś dowiedziała się wcześniej, niż twoi rówieśnicy, mogłabyś zabłysnąć.
- Zabłysnę niczym brokat?
- Zabłyśniesz niczym brokat. To znaczy co? Twoja wiedza się poszerzy, co z tym idzie w parze, będziesz zauważalna w tłumie pozostałych. Czyż nie brzmi to wspaniale? A teraz idź, zmykaj. Czeka mnie jeszcze kilka godzin przewracania kartek. Zanim jeszcze odejdziesz rozmyślać nad swoją egzystencją... Dzisiejsza lekcja powinna nauczyć cię dwóch, bardzo ważnych rzeczy. Powiedz mi teraz, jakich?

Chocolate?

reade more... Résuméabuiyad

Od Petera Juniora C.D. Doktora

 Nie wiem co im dolega – powiedział Doktor. – Część objawów pasuje do babeszjozy, ale jest bardzo mała szansa, żeby złapała ją cała piątka. To nie pora na kaszel knelowy, poza tym nie mają gorączki. Podejrzewałem przez chwile nosówkę, ale gardła nie są podrażnione i nie ma wymiotów. Mogłaby to być niedoczynność, ale ona właściwie nie pojawia się w tak młodym wieku i u takiej ilości osobników. Będę musiał zabrać je do szpitala i obserwować. Może po czasie pojawi się więcej objawów i będę mógł znaleźć odpowiedni sposób leczenia.
- Dobrze, skoro trzeba, to trzeba - westchnęła Mavis i lekko spuściła łebek. Ja stałem w niewielkiej odległości od niej, nic nie mówiąc. Wcale nie przyjemnie było patrzeć na całą piątkę, tak niedawno jeszcze wesołą i energiczną, teraz ledwo utrzymującą otwarte oczy. A najgorsze było to, że nie mieliśmy pojęcia, co im jest.
- Chodź, pomóż mi - przez zamyślenie dopiero po chwili zorientowałem się, że matka naszych szczeniąt zwraca się do mnie. Przestałem podpierać ścianę i podszedłem do niej. Nie było szans, aby szczenięta doszły do szpitala na własnych łapach, więc byliśmy zmuszeni je tam przenieść. Wózka u nas w komnacie nigdy nie było, bo małe psiaki z reguły niemal od samego początku poruszają się o własnych łapach, a jak znam nasze pociechy, to w takim wózku nawet kilku minut by nie wysiedziały. Noszenie w pyszczkach każdego z osobna do szpitala i z powrotem też nam się nie uśmiechało, więc trzeba było poprosić Doktorka o nosze, których w sforowym szpitalu nie brakowało.
Delikatnie chwyciłem Mjehurić zębami i ostrożnie przeniosłem na nosze, a Mavis zrobiła to samo z Cretherem. Po kilku chwilach, gdy Patricia, Sapun oraz Sparrow siedzieli już na nietypowym środku transportu, można było wreszcie ruszyć do szpitala, który znajdował się dobry kawałek drogi od naszej komnaty.
- Możemy położyć je tutaj - medyk wskazał łapą na duże łóżko pod oknem. Kiwnąłem łebkiem na znak zgody. Z pewnością lepiej będą czuły się wszystkie razem.
Zmęczone szczenięta po raz kolejny zmieniły swoją lokalizację, a my, dorośli, mogliśmy wreszcie na chwilę odsapnąć. Dla mnie, jak i Mavis, znalazły się krzesełka, na których mogliśmy usiąść.
- Za godzinę wrócę do nich, aby zrobić badania - Doktor wyglądał tak, jakby nagle przypomniał sobie o czymś ważnym, po czym zostawił nas ze szczeniakami, a sam udał się w nieznanym mi kierunku. Nie wiedziałem, jakie plany ma moja towarzyszka, ale ja chciałem zostać przy nich tą godzinę, albo nawet dłużej. Najlepiej do czasu, aż się obudzą, aby nie wystraszyły się brakiem kogoś bliskiego obok siebie.
- Junior... - zaczęła powoli suczka. - Mógłbyś przy nich zostać na jakiś czas? Niedługo przyjdę i cię zmienię.
- Pewnie - odparłem. - Chętnie tu sobie posiedzę.
- Może akurat któreś się obudzi - uśmiechnęła się Mavis i opuściła swoje miejsce siedzące. Odprowadziłem ją wzrokiem, po czym wróciłem do obserwowania śpiących słodko dzieci, aż mi samemu zaczęły kleić się oczy.
- Tato. Tato! Czemu nie jesteśmy w domu? Czy to szpital? Jesteśmy chorzy? Na co? - do stanu przytomności przywrócił mnie podekscytowany świergot Patricii, która najwyraźniej czuła się już lepiej.
- Pati, jak się czujesz? Już lepiej? Od dawna jesteś na nogach? - odpowiedziałem jej kilkoma pytaniami, a dopiero potem przypomniałem sobie o jej własnych. - Tak, jesteście w szpitalu, całą piątką, ponieważ nie udało nam się ustalić, na co jesteście chorzy.
- Ojej, a gdzie mama? - sunia zaczęła rozglądać się dookoła.
- Musiała... Coś załatwić - nie wiedziałem, co powinienem odpowiedzieć, skoro Mav nie podzieliła się ze mną informacjami, dokąd się udaje ani na jak długo.
- A mogę pić? - córka całkowicie zmieniła temat. Oczywiście nie było mowy, aby jej odmówić. Nakazałem jej nigdzie się nie ruszać, a sam ruszyłem na poszukiwanie wody. I mimo, że wróciłem dość szybko z dwoma szklankami przezroczystego płynu, Patricii już nie zastałem.
- O, cześć tato - zamiast niej powitała mnie druga samiczka, Mjehurić. Siedziała na bielutkiej kołdrze i z ciekawością rozglądała się dokoła.
- Wiesz może, gdzie jest Pati? Kazałem jej tu czekać - zapytałem i wetknąłem Mjesi w łapki szklankę.
- Chyba poszła poszukać lekarza - odpowiedziała spokojnie suczka, gdy skończyła pić. - Martwi się, że bracia tak długo śpią.
- Dziękuję ci. Poczekaj tu z rodzeństwem, a ja pójdę jej poszukać, dobrze? - westchnąłem i ponownie ruszyłem tą samą drogą pomiędzy szpitalnymi łóżkami. Zaglądałem do każdego "pokoiku" oddzielonego od reszty pomieszczenia dla zwiększenia prywatności pacjenta, za każde zamknięte i otwarte drzwi z nadzieją, że za którymiś niespodziewanie pojawi się biało-brązowe szczenię.
- Peter, czemu nie pilnujesz szczeniaków? Ta mała przywędrowała aż na drugi koniec szpitala - usłyszałem za sobą głos Doktora.
- Peter Junior - poprawiłem, po czym zwróciłem się do Patricii: - Przecież kazałem ci czekać przy rodzeństwie.
- Wiem... Ale oni tak długo spali, że się wystraszyłam i poszłam po lekarza - odpowiedziała ze smutkiem sunia.
- No, już dobrze - odparłem. - Chodźmy do nich, to doktor ich zbada. Poza tym, Mjesia już się obudziła.
Po tych słowach mordka córki zrobiła się weselsza. Z radością wskoczyła na łóżko, aby przywitać siostrę. Ulgi i radości nie było końca, gdy ja razem z Doktorem obudziliśmy resztę szczeniaków, aby je zbadać, a mała Pati przekonała się, że nic im nie jest.

(Doktorku?)

reade more... Résuméabuiyad

Thor: Ragnarok, Movie Review

Thor: Ragnarok is the latest in the series of movies released from Marvel. In this movie the God of Thunder is front and center again as the storyline of the infinity stones is carried forward across the vast Marvel universe.

Over the past movies people have been giving up on the Marvel story being told because it was becoming weak in the telling. Thor: Ragnarok shifts back to a stronger storyline and tells the story in a fun, compelling manner.

Credit should be given on many levels to those involved in the production.

Directing

The feel of the movie has changed from some of the recent installments and part of that goes to bringing on Taiki Waititi as director. Waititi is probably best known for his mocumentary What We Do in the Shadows. He brings his comedic ability timing to the new Thor installment. This was an element that worked in the earlier movies which was lost.

From the open sequence of Thor: Ragnarok you know this movie is set differently with its comic element. Of course there was humor in the other Marvel movies, but in Ragnarok the comedy feels like it’s happening from a natural place without the forced setup that has become so popular in so many movies. I was grateful that there wasn’t the whole “we are going to tell you a joke,” then “here’s the joke,” followed by “did you get the joke?”

Comedy

Instead, the humor is allowed to play out from the characters. This adds to the flow of the scenes, instead of taking away from them. There are different levels of humor throughout, but none is ever particularly called out to the audience allowing everyone to enjoy it at their level.

Interactions between the actors were relaxed. It really looked like everyone was into the characters and having fun doing what they do so well. In some of the recent Marvel releases this feeling was missing. Yes, I know the topics were more involved with serious issues taking place, but they are still in the Marvel comic universe. And, when there is a tension between the actors it comes across as a more rigid performance. This movie was fluid.

The comic relief of the movie allows the storyline to continue without overpowering it. There are even times when you are expecting the joke because of earlier setup and it isn’t given. Which gave a greater effect because it didn’t break the tension, which we have seen in recent installments. For me some of the best lines came from the sideline characters just being allowed to be themselves.

Acting

Here we have Helmsworth, Hiddleston, and Goldblum playing off scenes that were improvisation. Their interaction is perfect. Unless I had saw the interview with Goldblum telling that they were playing off-the-cuff I wouldn’t have known it. From other work we have had a glimpse at Helmsworth’s and Hiddleston’s comic ability, In RagnarokWaititi sets up his actors (and not just this trio) with the ability to play in a universe where we all want to play around a bit.

Story

Thor: Ragnarok is still a super-hero action movie. It gets back in touch with so many of the elements earlier comic hero movies were for me, fun. There are still the fights and special effects. In Ragnarok it felt like the fight scenes were trimmed down. I didn’t time them, so I am not sure. But, I didn’t get to the point of saying, “Got it, can we move on now?”

The overarching story taking place through the series of movies is here. We learn in the very beginning Thor has made an effort to find the infinity stones. Thor meets Dr Strange, and we are introduced to just how much he has grown since our last meeting. We are given the timeline of events in subtle ways to let us know everything is still moving.

All of this is done with superb writing. There are a few points where we dip into backstory. And, when we do, it is not poured out on top of us, but given in tasty bites to build what is happening.

When new events are introduced we are given the depth of the characters without being pounded. Many of the points are introduced with an element of humor that is fitting to the character. Again, a situation that allows for the humor to flow unforced and without being slapped about.

Characters

I mentioned earlier how the actors seemed to have the fun interplay. This also applies to how the actors were portraying their parts. There was more depth to the characters. Our leads are back from earlier movies and they keep true to who they were. We also get more depth from them know, a greater understanding of their motivations.

It takes a great villain to make these movies work and we get one in Hela played by Cate Blanchett. The writing of the character gives us a backstory to why Hela is who she is and why she is doing what she is doing. Blanchett takes Hela to a level of villainy that shows how bad she is with intelligence. There is reason to have empathy and sympathy for this character. you might not want to be there with her at that level, but at the very least you have an understanding that she is doing what she considers to be the right thing to be doing.

Even the new characters have stronger feeling about them. We are given a lot more depth to the characters that aren’t even going to be carried forward in the story. Background action taking place in the scenes and the short lines delivered provide fuller characters who propel the story at a better pace. Even in the moments of narrative, the characterizations kept the action, suspense, plot, and intrigue moving.

Theme

I’ve been told you have to set the theme of a movie early on and carry it through to the end. Success. Where all of the other things keep the Thor: Ragnarok working on the level of entertainment. The themes in the movie are going to keep people talking about this one more than what I have heard in conversation about the recent movies of this storyline.

The writers (Eric Pearson, Craig Kyle, and Christopher Yost based on the comics created by Stan Lee, Larry Lieber, and Jack Kirby) make a promise at the beginning of the movie and they deliver the goods throughout—right to the end. (Speaking of which, there are two end scenes, one mid credits, and one at the end of the credits—after all this time I was shocked to see people leaving the theater when the credits started rolling).

Waititi took the writing and prepared, with the efforts of the rest involved, an enjoyable visual sensation.

Overall

This is one of the best, if not the best, Marvel movies. The settings bring a greater feel of the original works. The cinematography was grand. The directing worked with the talent of the actors to allow the individual influences to show through. Timing was superb.

It would help to have seen the earlier movies, but they are not required. This is a self-contained chapter.

I give Thor: Ragnarok4 ½ out of 5.

Also submitted to Utah Geek Magazine.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter (@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad

Od Doktora CD. Bisu

(Nie sprawdzane, Doktor to dobra gąbka na emocje)

Droga Beverly!
Nie jest. Nie wiem, nie wiem, nie wiem. Za często to powtarzam. Tak patrzę i widzę życie obok mnie, do którego nie umiem dołączyć, chociaż pewnie i tak nikt by mnie tam nie chciał. Na pewno coś robię źle, nie wiem co, ale coś. Chciałbym wiedzieć. Powinienem być bardziej socjalny, częściej wychodzić, bawić się, ale to nie jest do końca moja rzecz. Nie lubię tańca, alkoholu, głośnej muzyki, ale nie lubię myśli, że będę ciągle sam. Nie chcę być. Byłoby miło to zmienić, jakkolwiek, tylko jak? Chciałbym twojej pomocy, ale wstydzę się tak po prostu poprosić.
Na pewno znajdę osoby, które będą chciały ze mną być, każdy ma tego jednego przeznaczonego psa. Pewnie mijam go każdego dnia i nie zauważam… jak zimno. Cały drżę, chociaż leżę pod kocem, przy zamkniętym oknie i uszczelnionych drzwiach. To idzie za szybko, na pewno nie powinienm tego pisać, tylko zużyć atrament na coś lepszego, bardziej przydatnego. Nie wiem co, nie jestem przydatny. Nie jestem kimś. Ale chciałbym być, kiedyś, jednego dnia, ale w jaki sposób? W jaki sposób ktoś taki ma to zrobić?
Ciesz się, że mnie nie znałaś tak dobrze, jak myślałaś. Siedzę tutaj, ze sztucznym uśmiechem, jak zawsze, tylko w środku chciałbym się do ciebie przytulić, jakbym tylko mógł. To jest tak jakbym stał na klifie i wszystko próbowało mnie zrzucić do morza tego dziwnego uczucia. To nie jest zupełnie smutek, raczej bycie niepotrzebnym, bezużytecznym, marnością nad marnościami. Wszyscy mówiliby „Nie prawda Doktorze, lubimy cię”. Lubią, ale to nie zmienia tego im jestem. Gdybym tylko mógł to wykrzyczeć, uwolnić się, ale nie masz pojęcia jakie rzeczy ukrywałem w sobie. Przyzwyczaiłem się do milczenia, teraz nie umiem naprawdę otworzyć pyska, zresztą kto by się przejął moimi słowami. Pewnie pomyśleliby, że przesadzam. Że inni mają większe problemy, bo mają, a ja użalam się nad sobą. To użalanie, tylko użalanie, powinienem przestać, a jednak ciągle pisze. Wiem dlaczego, to jedno wiem, bo chciałbym, żeby ktoś to przeczytał. Chciałbym, żeby ktoś mnie docenił. Jakkolwiek. W czymkolwiek. Po prostu docenił. To paskudne, nie powienienem, ale chcę. Czekam na te słowa „Jest pan wspaniałym lekarzem”, jakby były znakiem od Boga. Jeśli nie następują, to i tak kocham to robić, uwielbiam, ale mam krótkie chwile pełne myśli „A dlaczego?”. Dlaczego w ogóle jestem na tym świecie, skoro jedyna rzecz którą kocham, jedyna rzecz w której jestem dobry, to może być iluzja. Może tylko sam sobie wmawiam umiejętności, których nie posiadam.
Nie wiem, nie wiem. Znowu te słowa, znowu. Jestem za głupi, żeby wiedzieć.

Droga Beverly!
Chciałbym cie przeprosić za wszystko. To na pewno kwestia niewyspania. Jak ja mogłem dręczyć cie moimi probelemami, gdy masz swoje. Przepraszam. To się nie powtórzy.
W sforze czas przyjemnie mija. Przyszła do mnie mama Bisu z malcem. Wziąłem go potem na grzbiet, żeby mógł spojrzeć ma świat z góry. Zastanawiam się co myśli. Na pewno mi przekaże, gdy będzie chciał. Na razie raz na jakiś czas wpada do mnie i do sali i wtedy urządzamy sobie małe zabawy, żeby urozmaicić czas. Chyba mnie lubi.

Spojrzałem jeszcze raz na list i zginąłem go na pół. Odłożyłem
go do sporej kupki na półce. Kiedyś jej to wyślę za pomocą ptaka pocztowego. Na razie położyłem się w łożku, słuchałem radosnych śmiechów przez ścianę i powoli szykowałem się do snu. Obudziło mnie pukanie do drzwi. Wraz z przytomnoscią przyszła świadomość, że te wszystkie zapisane słowa nic nie zmienią.
(Bisu? Sorry)

reade more... Résuméabuiyad

Od Sylwestra CD Soldato

Stawiając coraz szybciej kroki w tył wreszcie poczułem za sobą zimną ścianę. Przywarłem do niej jak poparzony, próbując utrzymać jakikolwiek dystans pomiędzy mną a psem. To była dla mnie co najmniej dziwna i niecodzienna sytuacja. Wyszczerzyłem zęby w udawanym uśmiechu, za którym kryła się niepewność i lekki strach. 

- N..Nie wiem czy nie mam żadnych...Planów. - przełknąłem ślinę patrząc, jak zbliża się coraz szybciej. Nagle zatrzymał się tuż milimetr przed moim nosem i oparł się łapami o ścianę, kładąc łokcie na moich barkach. Z pewnością gdyby ktoś zobaczył mnie z nim w takiej pozycji pomyślałby, że jestem jakimś gejem, czy nie wiadomo co jeszcze. Byłem zmieszany, dosłownie mnie zatkało. Przez moją głowę przelatywały miliony dziwnych myśli, miliony skojarzeń i złych scenariuszy jakie za chwilę mogą się wydarzyć. Brook zabije mnie, i tego dziwaka ~ pomyślałem krzywiąc się czując na sobie jego rozmarzone spojrzenie. Nie mogliśmy tak tu stać, to zdecydowanie źle wyglądało. Odsunąłem się od niego i chwyciłem za jego łapę, prowadząc na górę po schodach. W sumie, to wyglądało gorzej niż wcześniejsza sytuacja. Modliłem się, aby nikt nas w tym momencie nie zauważył. Soldato już się nie odezwał, dał mi się prowadzić i chyba był nawet z tego zadowolony. Zauważyłem jakiegoś psa idącego korytarzem, i od razu puściłem łapę Soldato. Poczułem na sobie dreszcze, co jeszcze bardziej napędziło mnie do gnania w kierunku mojej komnaty. W pewnym momencie pies objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Spojrzałem na niego zdziwiony, po czym poczułem jak wewnętrzne ja zwija się ze śmiechu. Kolejna sytuacja, która musiała wyglądać dosyć ironicznie, w naszym wykonaniu. Ja, biegnący przed siebie i Soldato, chwytający mnie w pasie i przyciągający do siebie. Przez chwilę zamarłem, wciąż patrząc zdziwiony i lekko zdenerwowany na psa. 

- Chodźmy do mnie, mam dobre wino. - mruknął mi na ucho po czym uśmiechnął się podejrzliwie. Machnąłem ramionami. Skoro chce tylko pogadać o Brook i wypić wino, w sumie mogę z nim iść. Nie ważne, że jest jakimś przedziwnym psem który od chwili naszego spotkania widocznie próbuje się do mnie dobrać, ważne że ma wino! I podobno dobre. Przewróciłem oczami. 

- Dobrze. Ale tylko jeśli dasz mi wino. - westchnąłem, na co pies bardzo się ucieszył, chwycił mnie za łapę i poprowadził do swojej komnaty. 

Soldato ? Dawaj jakieś dobre rozwinięcie akcji z papierem toaletowym. wtf

reade more... Résuméabuiyad

The Dark City Hork: The Order of Bahgtru

Orc King by Mananedo on Deviant Art

Many orcs are willing to do a lot for Hork, it is their home. It’s hard to tell at what level of importance these orcs place the city though. For many, their tribe or guild comes first, others place family or their gang of friends at the top of the list. The members of the Order of Bahgtru leave no question as to where their highest priority and loyalties lay. These orcs are defenders of the city.

Worshipers of Bahgtru aren’t always members of the order. Worshipers may be the loyal guardians for the tribal kings or others of importance. Some are the strength, or protection arm, of a guild. The church is willing to accept all those who are willing to worship and follow the ways of the loyal servant of Gruumsh. In the gathering of worshipers throughout the city the temple of Bahgtru is very much like the other temples of Hork. However, the church Baghtru also gives a special place to the members of the Order.

The Order of Baghtru has their own area for living and training. These halls are exclusive to the Order and only a few priests of the Temple of Bahgtru or high ranking city officials are allowed in. The area was given to the Order by the city because of the work they do for Hork.

Members of the Order of Bahgtru swear allegiance to the city. This oath goes beyond the protection of the tribal kings, or even the King of Kings. In fact the oath isn’t to protect anyone. The oath is given to the city—Hork—which for a member of the Order means they are protectors of the city from any force within or without.

The order was established in the years after the founding of the city, during a period of time many orcs never hear about. The city nearly destroyed itself when the victorious tribes started battling each other for control. The infighting took a toll on the overall number of warriors making the city vulnerable to outside forces. It was during this time the ranking priests of Gruumsh stepped forward and established the current governing system.

Along with the actions by the priests of Gruumsh, the priests of Bahgtru established the Order, under the guidance of Bahgtru and his teachings of loyalty. In the early years the order was small and was known for ruthlessness, something it’s still known for. They didn’t take sides in fights between the tribes, they were in the middle fighting both sides. Their goal, mission, was to establish a level of order the orcs could live with and would allow Hork to continue. This level of peacekeeping is still the mainstay of the Order.

From Slavador Trakal

During times of civil unrest, or if tribal or guild fighting begins to spread too far, it can be expected members of the Order will arrive to settle things down. When members of the Order arrive they see all involved as enemies of the city, there is still no taking sides. However, if the events are not deemed as being dangerous to the city, they are not interfered with. The Order leadership does not want to remove all disorder—it is known that a certain amount of change is needed to cull the weak and keep the city strong. Their focus is on keeping Hork strong.

Membership to the Order of Bahgtru is open to any orc. Petitioners are required to demonstrate competence in some set of abilities (for game terms this means the petitioner must be at least 3^rd level in any player character class). Once they have demonstrated their ability they go through the rituals of devotion. These private events are not talked about. All that is known about them is they are designed to show, and reinforce, the novitiates loyalty to the city of Hork.

Being a member of the Order allows some benefits many orcs don’t have. They are given an elite status by most commoners, especially the non-associated. It’s known that members of the Order will not attack those who don’t show an affiliation, although they won’t defend them either. It is rare for an Order member to be attacked by a tribe or guild when it’s known the orc is a member. Being a member of the Order allows the same rights of retaliation tribes and guilds have. However, the rights of the guild or tribe to retaliate against the Order are almost always limited (not by law). Because the Order’s position as protectors, attacks against the Order usually result in retaliation by more than just the Order.

The second level of loyalty of the members of the Order of Baghtru are to other members. Even when walking alone in the halls members of the Order are usually not alone.

Recently, one member was singled out by a gang just off of the Main Market. It is believed the gang thought they were winning when the fighter went into a full defensive mode and allowed the gang to surround him. That lasted until the gang started dying as Order members, adept at sneak attacks, surrounded them.

Support is also given by member spell casters. It is rare to see a member of the Order of Baghtru hurt for more than a short period of time.

The Oder of Baghtru also train together, learn who members are and what they are capable of doing. This level of loyalty and knowledge of each other leads to help being given without question and without asking.

Orc Assassin by Benedickbana on Deviant Art

Some non-members have also found it advantageous to support the Order. This includes orcs and non-orcs. Their reasoning varies widely, but by supporting the Order they are protecting their new home and gain a certain level of support from others who are not aligned.

Members of the Order seldom leave the halls of Hork. They are devotees to the city and their oaths play heavy on them. The only time it’s been known that a member has left the city has been when they were sent on a mission for the city. Of course, there may also be clandestine mission of Order members.

To leave the Order is a serious undertaking. Any member who decides to leave is effectively telling the Order they are an enemy of the state. Even if this is not the case, it’s viewed by the Order as such. From that time forward there’s a standing death warrant for the individual.

If you have a comment, suggestion, or critique please leave a comment here or send an email to guildmastergaming@gmail.com.

You can also join Guild Master Gaming on Google+, Facebook, and Twitter (@GuildMstrGmng).

reade more... Résuméabuiyad